Atrybuty Boga

Atrybuty Boga

Atrybuty Boga: cechy charakterystyczne Boga, stanowiące o tym, że jest tym, Kim jest. W przypadku Boga są one: wrodzone, niezmienne i wieczne.

Atrybuty Boga dzielimy na przekazywalne i nieprzekazywalne.

1. Atrybuty przekazywalne: są to te, które Bóg, jako Stwórca, dzieli w pewnym stopniu z nami.

Należą do nich: wszechwiedza, wszechmoc, suwerenność, sprawiedliwość, miłość, dobroć.

2. Atrybuty nieprzekazywalne: to te, którymi charakteryzuje się tylko i wyłącznie Bóg. Zaliczamy

do nich: niezłożoność, wieczność, niezmienność, wszechobecność, samoistność, transcendencję, świętość.

Charakterystyka Bożych atrybutów :

transcendencja, wolność – Job 37: 23, I Tym. 6: 16, Iz. 40: 13 – 14

Bóg jest całkowicie niezależny od swojego stworzenia, jest ponad nim, przebywa w zupełnie innej sferze, poza jakimkolwiek systemem praw przyczyny i skutku, zależności. Bóg nie ma wobec nas żadnych zobowiązań, dopóki Sam, z własnej inicjatywy, ich nie podejmie. Bóg jest odmiennej natury, niż cała reszta stworzenia. Nic Go nie ogranicza. Jak to ujął Tozer: „Nie wolno nam myśleć o Bogu, jako o najwyższym ogniwie w łańcuchu życia, rozpoczynającym się od najmniejszej komórki, przechodzącym przez pośrednie ogniwa ryby, ptaka, zwierzęcia człowieka, anioła, cherubina aż do wieńczącego wszystko Boga (…) Bóg na wieki trzyma się z osobna, w niedostępnym świetle. On jest równie wysoko nad archaniołami jak nad pijawką (…) Pijawka i archanioł, mimo iż tak odlegli od siebie w skali stworzenia, są jednak istotami stworzonymi – oboje należą do kategorii „tego, co nie jest Bogiem” i są oddaleni od Boga o Jego nieskończoność.”

Jednocześnie Bóg jest immanentny, czyli obecny pośród swego stworzenia.

wieczność – Gen. 1:1; Efez. 3:9; Kol. 1:15–17; Heb. 11:3; 1:2; Ps. 90:4; 2 Pet. 3:8; Ps. 93:2

Upływ czasu w żadnym stopniu nie oddziaływuje na Boga, On trzyma czas w Swym ręku, On zna zarówno początek, jak i koniec wszelkiej rzeczy i sprawy. Bóg nie ma początku, nigdy też nie nastąpi Jego koniec. Będąc ponad czasem, Bóg jest jednocześnie zaangażowany w wydarzenia dziejące się w czasie.

niezmienność – Mal. 3: 6, Jak. 1: 17

Bóg się nie zmienia i nie jest podatny na zmiany. Nigdy nie wzrasta, nigdy się nie rozwija. Nigdy nie musiał niczego się uczyć. Nigdy nie działa pod wpływem jakichś nieracjonalnych impulsów, nigdy nie traci nad sobą kontroli. Jest niezmienny w obietnicach, przykazaniach, zasadach i objawieniu zapisanym w Jego Słowie. Jest niezmienny w swojej istocie i atrybutach.

Z tego wynika Jego kolejny atrybut – wierność. 5 Mjż 32: 4.

A co z przypadkami kiedy Bóg zmienia zdanie? (np.Niniwa)

Zmiana zdania oznacza po prostu realizację niezmiennych zasada Bożego postępowania: jeśli grzesznik pod wpływem karcenia nawraca się, zapowiadana kara zostaje cofnięta.

samoistność, samowystarczalność – II Moj. 3: 14, Jana 1: 1 – 3, Kol. 1: 16, Jana 5: 26, Dz. 17: 25

Bóg nie ma pochodzenia, początku. Po prostu zawsze był – Sam z Siebie. On jest źródłem i przyczyną wszelkiego bytu, sam pozostając od nikogo niezależny. On niczego od nikogo nie potrzebuje, sam w sobie jest pełny, doskonały. Czerpie tylko od siebie i z siebie; jedynie On jest w stanie sam siebie zaspokoić.

suwerenność – Ef. 1, Ps. 115: 3, 135: 6

Bóg panuje jako suwerenny [niezależny od uwarunkowań zewnętrznych, najwyższy, zwierzchni] władca wszechświata. Choć nie wszystko na ziemi dzieje się według tego, czego On w swym sercu pragnie, to i tak sprawuje On absolutną kontrolę nad wszystkim i przy końcu dziejów wszystko stanie się tak, jak On zaplanował (1 Kor 15: 24 – 28). Grzech miał swoje miejsce w wiecznym planie Boga, On przyzwolił na jego zaistnienie [w przeciwnym razie nie byłby suwerennym Bogiem], ale Bóg nie jest Jego autorem [w przeciwnym razie Bóg nie byłby święty].

świętość – 3 M. 11: 44, 1 Jana 1: 5

Bóg, w swej istocie, jest całkowicie oddzielony od swojego stworzenia, wszelkiego grzechu, zła i niedoskonałości. Nie ma w Jego istocie ani śladu nieczystości, żadnej skazy moralnej. W przypadku Boga, Jego świętość jest zarówno czystością Jego istoty, jak również czystością Jego zamysłów, woli i działania. On brzydzi się grzechem, każdym odejściem od Jego niezmiennego Słowa. W Nim jest tylko dobro, w związku z czym tylko dobro z Niego wypływa.

sprawiedliwość (lub prawość) – Ps. 11: 7, Dz. 17: 31

Bóg zawsze sądzi według swych świętych norm, wyrażających Jego charakter. On sam, tak jak objawił się nam w Biblii, jest normą Jego sprawiedliwości. Jego wyroki i sądy są doskonałe, bezbłędne i niepodważalne (Rzym. 3: 3 – 4, 19).

miłość, dobroć – I Jana 4: 8, J 3: 16

Bóg z własnej inicjatywy stale szuka najwyższego dobra swego stworzenia. Jego miłość wynika z Jego własnej decyzji, jest bezinteresowna, niezasłużona przez nas, wieczna i przede wszystkim wyrażona w czynach. Biblia stwierdza wprost, że Bóg jest miłością. Brak rodzajnika przed słowem miłość (w jęz. greckim) wskazuje, że jest ona naturą Boga. Natomiast obecność rodzajnika przed słowem Bóg oznacza, że stwierdzenie to jest nieodwracalne, co znaczy, że nie możemy powiedzieć „miłość jest Bogiem”. Miłość jest określeniem Boga, lecz nie jest samym Bogiem. Określamy po prostu tym słowem jeden z wielu przejawów (atrybutów) Bożego bytu. Można powiedzieć, iż z Bożej miłości wypływają Jego:

miłosierdzie (współczucie, litość) Ps. 78: 38

łaska (niezasłużona przychylność Boga wobec człowieka. Wydaje się, że łaska jest miłosierdziem posunięty krok dalej: Bóg w swym miłosierdziu przebacza grzesznikowi, a w swej łasce nie pozostawia go w jego grzesznym stanie, lecz przez nowe narodziny uwalnia go od władzy grzechu, czyni nowym stworzeniem, przez zamieszkanie Ducha Świętego wyposaża „we wszystko, co jest potrzebne do życia i pobożności”. Czyni z dotychczasowego wroga swoje święte dziecko (2 Mjż 34: 6 – 7, Ef. 2: 8 – 10).

wszechmoc – 1 M 17: 1, Hbr 1: 3

Bóg może uczynić wszystko, co sobie postanowi i co jest zgodne z Jego naturą. Wszechświat funkcjonuje dzięki temu, że Pan wciąż podtrzymuje jego funkcjonowanie swoją mocą, niejako bezustannie go „zasila”.

Czy Bóg może stworzyć kamień, którego nie podniesie?

Jest to pytanie z kategorii nielogicznych. To tak samo, jakby spytać, czy Bóg może stworzyć kwadratowe koło lub czarną biel. Bóg może stworzyć to, co jest możliwe do stworzenia. Poza tym, chrześcijańska definicja wszechmocy nigdy nie oznaczała, że Bóg może zrobić coś przeciw swej naturze, dlatego Bóg nie może wielu rzeczy: kłamać, zgrzeszyć, stać się kimś innym, niż jest, itp.

wszechobecność – Ps 139, Dz 17: 27 – 28

Bóg, całą swoją istotą, jest obecny wszędzie i w każdym czasie. Wszystko, cały wszechświat zawiera się w Nim, lecz On sam nie zawiera się w niczym. Jest wszędzie obecny, a jednak stworzenie nie jest częścią Boga, ani żadnym przedłużeniem Jego istoty, gdyż, jak wspomnieliśmy wcześniej, jest On transcendentny. On jest zawsze obecny, ale nigdy w niczym ze swego stworzenia nie zawarty.

Nie można utożsamiać wszechświata z Bogiem i popełniać błędu panteizmu (wszystko jest bogiem, bo bóg jest we wszystkim) lub panenteizmu (wszechświat jest częścią Boga).

wszechwiedza – Ps 139

Bóg bez wysiłku – i jednakowo kompletnie – wie o tym, co było, co jest, co może zaistnieć i co nastąpi. Bóg nigdy nie musiał się uczyć. On po prostu w stopniu pełnym i doskonałym zawsze i wszystko wiedział, wie i zna. Nie ma stworzenia, które by mogło przed Nim się ukryć. Dlatego, że Bóg jest wszechwiedzący, jest także:

– mądry Rzym. 16: 27 (Tylko Bóg jest w pełni mądry, posiada całą prawdziwą mądrość. Mądrość ludzka jest tylko częściowym odbiciem Bożej.)

– jest prawdą – Ps. 119, J 17: 3, J 14: 6, 1 J 5: 6

Istnieje pogląd podważający Bożą wszechwiedzę – tzw. teizm otwarty. Zgodnie z nim, Bóg może znać tylko te rzeczy, które są możliwe do poznania, nie może więc znać przyszłości, gdyż ona jeszcze się nie dokonała i nie może być zbadana. Jest to oczywiście pogląd niebiblijny.

niezłożoność – J 4: 24

Bóg jest czystym duchem, nie jak człowiek, który jest istotą duchowo – cielesną.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Zdrowa nauka. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.