Wielkanoc, Pascha, Zmartwychwstanie.

Witam wszystkich gości na stronie Chrześcijańskiego Kościoła Domowego.

Za kilka dni w wielu krajach będzie obchodzone tzw „Święto Wielkanocne”.

Wybrałem kilka artykułów mówiących o historii powstania tego święta.

Wielkanoc jest świętem Pogańskim !

Wiem że poruszam bardzo drażliwy temat, ale warto się zastanowić, jeśli kocham Boga to co dla mnie jest ważniejsze? Tradycja czy to co Bóg przekazał nam za pośrednictwem Biblii.

Warto przy tej okazji pamiętać o słowach Jezusa zapisane w ew. Mateusza 15:6; „(…) i tak przez waszą tradycję , unieważniliście słowo Boga”. Co było dla Jezusa ważniejsze? Tradycja czy słowo Boga? a teraz parę cytatów z różnych publikacji i encyklopedii na temat tego święta.

Korzeniami tkwi WIELKANOC  w pogaństwie. Chociaż ma upamiętniać zmartwychwstanie Jezusa, związane z nim zwyczaje są niechrześcijańskie. Na przykład o popularnym „zajączku wielkanocnym” inna encyklopedia mówi: „Zając to symbol pogański, który zawsze był wyobrażeniem płodności” (The Catholic Encyclopedia).

Powszechnie uważa się, że Wielkanoc upamiętnia zmartwychwstanie Chrystusa, tymczasem wiarogodne źródła łączą to święto z obrzędami religii pogańskiej. Jak informuje pewien słownik, Wielkanoc była „pierwotnie świętem wiosny na cześć teutońskiej bogini światła i wiosny, znanej w języku Anglosasów jako Eastre” lub Eostre (The Westminster Dic-tionary of the Bibie). Inne dzieło zawiera następującą konkluzję: „W Nowym Testamencie nie ma żadnej wzmianki o świętowaniu Wielkanocy” – są tylko złe tłumaczenia (Encyclopczdia Britannica, wydanie 11). Pierwsi chrześcijanie nie obchodzili Wielkanocy.

W The Encyclopcedia Britannica czytamy:
„Ani w Nowym Testamencie, ani w pismach Ojców apostolskich nie ma żadnej wzmianki o obchodzeniu Wielkanocy. Pogląd, że jakiś okres miałby być szczególnie święty, był obcy pierwszym chrześcijanom” (1910, t, VIII, s. 828).

W Słowniku mitów i tradycji kultury W. Kopalińskiego pod hasłem „Wielkanoc” można przeczytać: „Chrześcijaństwo wyparło szereg pogańskich świąt wiosennych, ale zachowało wiele zwyczajów świątecznych, nadając im odmienną symbolikę” (Warszawa 1985, s. 1276).

W książce Alexandra Hislopa The Two Babylons (Dwa Babilony) podano następujące wyjaśnienie: „Co oznacza sam wyraz Easter [angielski odpowiednik polskiego [„Wielkanoc”]? Nie jest to nazwa chrześcijańska. Od razu rzuca się w oczy jej chaldejskie pochodzenie. Easter to nic innego jak Asztarte, jeden z tytułów Beltis, królowej nieba, której imię, (…) znalezione przez Layarda na pomnikach asyryjskich, brzmiało Isztar. (…) Takie są dzieje Wielkanocy. Popularne zwyczaje związane dziś z tym świętem wystarczająco potwierdzają historyczne świadectwo jego babilońskiego pochodzenia. Gorące, oznaczone krzyżem bułki w Wielki Ratek oraz kraszanki na Paschę, czyli Wielkanoc, były częścią składową zarówno obrzędów chaldejskich, jak i dzisiejszych” (Nowy Jork 1943, ss. 103, 107, 108;).

PISANKA – Zwyczaj malowania jaj narodził się w Persji. W procesie chrystianizacji pisankę włączono do elementów symboliki wielkanocnej. Najstarsze pisanki pochodzą z terenów sumeryjskiej Mezopotamii. Zwyczaj malowania jajek znany był w czasach cesarstwa rzymskiego. Dawniej zdobieniem jaj zajmowały się wyłącznie kobiety, mężczyźnie wówczas nie wolno było wchodzić do izby. Jeśliby się tak zdarzyło, odczyniano urok, który intruz mógł rzucić na pisanki. Początkowo Kościół zabraniał jedzenia jajek w czasie Wielkanocy. Zakaz został cofnięty w XII wieku, konieczne jednak było odmówienie przed posiłkiem specjalnej modlitwy. Wynikało to z dążenia do rozdzielenia tradycji Kościoła od obrzędowości pogańskiego święta związanego z kultem zmarłych, w których jajko – początek nowego życia – odgrywało ważną rolę. Jajka zdobiono w celach magicznych. W ludowych wierzeniach zwyczaj ten uważany był za jeden z warunków zapewnienia ciągłości świata.

ZAJĄCZEK – wiele z symboli egipskich przeniknęło do chrześcijańskiej wiary – między innymi zając, jako symbol zmartwychwstania i płodności. Otóż jak podają egipskie mity, Izyda – bogini miłości i ogniska domowego – przyczyniła się do zmartwychwstania swojego męża Ozyrysa, który wcielił się w postać zająca. Od tej chwili długouchy symbolizował zmartwychwstanie. Ponadto Grecy podziwiali szaraka za jego płodność, gdyż wiadomo jest, iż to jedyne zwierzę, którego samica będąc w ciąży jest w stanie zostać ponownie zapłodniona. Wśród starożytnych Greków zając symbolizował również szczęście i miłość, był atrybutem Afrodyty i Erosa. A ze względu na swój krótki żywot, nasz długouchy przyjaciel, często był umieszczany na pomnikach grobów, jako symbol przemijania.

Jeżeli obchodzenie Wiel­kanocy jest tak ważne, to dlaczego w Biblii nie ma wyraźnego nakazu, by tak czynić? Czy istnieją jakieś doniesienia, że pierwsi naśladowcy Jezusa obchodzili to święto?                                                                                                                             

Biblia nie pomija milczeniem, które uro­czystości należy świętować, a których uni­kać.  
chrześcijanom  niedwuznacznie polecono obchodzić Pamiąt­kę śmierci Jezusa          
(l Koryntian 11:23-26; Kolosan 2:16, 17).
Ani Pan, ani jego apo­stołowie nie nakazali ob­chodzenia WIELKANOCY czy jakiegoś innego święta”.
Słowo Boże wyraża się jasno. „Światło” prawdziwych nauk nie może mieć nic wspól­nego z „ciemnością” świata podległego Sza­tanowi; nie może też być „zgody” między Chrystusem a kultem pogańskim. Dlatego nakazano nam: „,„Wyjdźcie spośród nich i się oddzielcie”, mówi Bóg, „i przestań­cie dotykać tego, co nieczyste”‘; ,„a ja was przyjmꔑ” (2 Koryntian 6:14-18). Apostoł Paweł ostrzegał przed mieszaniem prawdy i fałszu, mówiąc, że „trochę kwasu zakwasza całą masę” (Galatów 5:9)

PATTY&MICK

za: http://za-jezusa-glosem.bloog.pl

Jare Święto

Jare Święto (Jare Gody) – w kulturze słowiańskiej kilkudniowy cykl obrzędowy przypadający w okresie równonocy wiosennej, związany z zakończeniem zimy i powitaniem wiosny.[1]

Okres zwyczajów i obrzędów magicznych (znanych z przedchrześcijańskiej kultury ludowej Słowian) rozpoczynały przygotowania do symbolicznego przepędzenia zimy, które polegało na topieniu lub spaleniu w pierwszy dzień wiosny – zwykle (nie uwzględniając roku przestępnego) 21 marca[potrzebne źródło] – słomianej kukły zwanej Marzanną. Czyniono to przy szczególnym wszczynaniu hałasu – trzaskaniu z batów, terkocie i klekocie grzechotek, śpiewie i grze na wszelkiego rodzaju instrumentach.[2][1].

Dalsza część przygotowań i zabiegów magicznych dotyczyła powitania wiosny i trwać mogła nawet do pierwszej niedzieli po równonocnej pełni Księżyca. Chcąc przyspieszyć oczekiwane przyjście wiosny i słonecznych dni mężczyźni na wzgórzach rozpalali ogniska. Młodzi wyruszali na łąki i do lasu w poszukiwaniu wierzbowych i leszczynowych witek, z których następnie „budowali” wiechy. W celu „przepędzeniu starego, zasiedziałego zła” wietrzono i sprzątano domostwa oraz tzw. obejście, prano i szykowano świeże odzienie. Całe gospodarstwo obchodzono i ziołami okadzano każdy jego zakątek. Pieczono również placki (szczególnie wiosenne kołacze). Najważniejsze prasłowiańskim zwyczajem było jednak malowanie jajek – mających wnieść do domostw energię i radość życia oraz mających zapewnić urodzaj i powodzenie na cały nowy rozpoczynający się wiosną nowy rok wegetacyjny.[2][1]

Kulminacją tych przygotowań były zazwyczaj urządzane na świętych wzgórzach uroczyste uczty, podczas których organizowano igrzyska połączone ze śpiewem i tańcem oraz obdarowywano się kraszankami. Nazajutrz dzień rozpoczynano od obmywania się w świętej wodzie. Obchodzono również Śmigus – rytuał polegający początkowo na uderzaniu się nawzajem rozkwitłymi witkami. W późniejszym okresie oba te zabiegi magiczne – mające oczyścić oraz przynieść siłę i zdrowie – połączono w znany nam współcześnie zwyczaj Śmigusa Dyngusa. Wieczorem udawano się natomiast na mogiły przodków, gdzie pozostawiano dla nich jadło i wspominano zmarłych.[2][1]

Współcześnie dla rodzimowierców słowiańskich (zrzeszonych m.in. w czterech formalnie zarejestrowanych w RP związkach wyznaniowych) święto obchodzone 21 marca[3][4][5], poświęcone szczególnie Matce Ziemi oraz związane z postacią bóstwa Jaryły. Święto ku czci odradzającego się życia (nawiązuję do świątecznego cyklu pożegnaniem zimy i powitaniem wiosny, sięgającego czasów pogańskich – p. analogicznie Maslenica).[6][7][8]

Zobacz też

• Marzanna

Przypisy

1. ↑ 1,01,11,21,3 Anna Zadrożyńska – Powtarzać czas początku, Warszawa 1985, ISBN 83-209-0428-5
2. ↑ 2,02,12,2 Kazimierz Moszyński – Kultura ludowa Słowian, Kraków 1929
3. ↑ Terminy świąt obchodzonych przez formalnie zarejestrowany związek wyznaniowy Rodzimy Kościół Polski
4. ↑ Terminy świąt obchodzonych przez formalnie zarejestrowany związek wyznaniowy ZW Rodzima Wiara
5. ↑ Informacje o obchodzonych świąt przeprowadzanych przez formalnie zarejestrowany związek wyznaniowy ZZW Słowiańska Wiara
6. ↑Jare Święto, pierwszy dzień wiosny i Wielkanoc… / Interia360
7. ↑Wielkanoc czy Jare święto? / Interia360
8. ↑Rodzimowiercze obchody początku wiosny – Jare Święto (GALERIA).

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Jare_%C5%9Awi%C4%99to

Wielkanoc

Czy Wielkanoc ma Chrześcijańskie Pochodzenie? Powinieneś o tym wiedzieć!

Biblia nigdzie nie uczy nas tego, byśmy obchodzili Wielkanoc

Cofnijmy się do 8 roku p.n.e. – cztery lata przed narodzinami Chrystusa. Przyjrzyjmy się zwyczajom niechrześcijańskich ludów zamieszkujących Północną i Środkową Europę.

Każdego roku na wiosnę, w pierwszą sobotę po 21 marca, nazwaną „Sunnabend”, ludzie ci mieli w zwyczaju spotykać się poza swymi osadami, zbierali drwa, układali je wokół dębu i podpalali. Ludzie otaczali ogień, klękali i błagali „Sunnę”, ich boginię zmierzchu o przywrócenie utęsknionych dni wiosny. Był to okres, w którym wiosenny dzień i noc są sobie równe, gdy kończy się zima i rozpoczynają się ciepłe miesiące. (Interesujące jest to, iż niemieckie słowo sobota – „Sonnabend” – pochodzi od sobotniej nocy, podczas której czczona była bogini Sunna).

Po tym jak w sobotni wieczór złożone zostały ofiary bogini wiosny, następnego ranka ludzie powracali do swych domostw i ponownie spotykali się o świcie, by spoglądać na wschód, na wschodzące słońce i dziękować bogini za powracające dni wiosny.

Ten dzień, pierwsza niedziela po 21 marca, był dniem świątecznym – dniem radości z wieloma uroczystościami i zabawami. Jedna z tych zabaw polegała na szukaniu kolorowych, farbowanych jaj. Chociaż jajka były różnokolorowe, przeważały odcienie czerwone i złote, symbolizujące promienie słoneczne. Wiele jajek było ofiarowanych bogini wiosny, inne zostawały zjedzone. Jaja były znakiem budzącego się na wiosnę życia. Pieczono także bułeczki, które składano w ofierze bogini.

Dlaczego czas ten nazwano Wielkanocą?

Jeżeli prześledzimy historię paru stuleci po Chrystusie, przekonamy się, że pogańska ludność w Europie wciąż obchodziła święto wiosny, bogini zmierzchu, o którym mówiliśmy powyżej. Bóstwo to znane było pod bardziej ogólnym imieniem „Eostre”, które zastąpiło germańskie imię „Sunna” charakterystyczne tylko dla niektórych rejonów.

Na przestrzeni wielu stuleci ludy Persji i Asyrii zasiedlały Europę Środkową. Również i te wschodnie ludy czciły bóstwo wiosny, czyniąc święto ku jej czci częścią swej kultury. Charakterystyczną rzeczą jest to, że również i tu zwyczajem były kolorowe i farbowane jaja. Starożytni Persowie na przykład obchodzili święto nowego roku słońca w marcu i przekazywali sobie wzajemnie prezenty. Uroczystości wszystkich tych ludów były zawsze takie same. Istniała tylko jedna różnica bogini Persów i Asyryjczyków nazywała się Isztar, a ludy germańskie czciły boginię Eostre. Jakkolwiek jest ewidentne powiązanie między obydwoma tymi wyrazami i naszą własną Wielkanocą, tłumaczoną na angielski – Easter.

I tak za sprawą przybyszów ze wschodu, osiadła ludność zmieniła nazwę swego bóstwa (Sunna) na Easter. Niemniej jednak – było to takie samo święto, takie samo bóstwo, a zwyczaj oddawania mu czci przetrwał setki lat. Z powodu nasilającej się migracji coraz to nowych ludów ze wschodu tradycja ta coraz bardziej się utrwalała.

W Jaki Sposób to Pogańskie Święto wniknęło w Chrześcijaństwo?

Prawdziwy biblijny kościół założony w 31 lat po Chrystusie – nigdy nie obchodził Wielkanocy! Pierwsi Chrześcijanie obchodzili święta żydowskie (które zgodnie z tym co mówi Stary Testament, Bóg dał Izraelowi) także w nowym duchu na pamiątkę wydarzeń, które związane były z tymi świętami. Prawdziwy kościół Boży nigdy nie święcił dnia, który miał przypominać o Zmartwychwstaniu, obchodził tylko pamiątkę śmierci Chrystusa (Nowotestamentowe Święto Paschy).

Na początku drugiego wieku inny kościół, który rościł sobie prawo do tego, iż jest prawdziwym kościołem Chrystusa, wprowadził nowe święto na miejsce święta Paschy, nazwane „Świętem Zmartwychwstania”.

W pierwszym i drugim wieku przybyli niewolnicy z Syrii, Persji i Babilonu, którzy odzyskawszy wolność, osiedlili się we Włoszech. Filozofowie ze wschodu wędrowali w kierunku zachodnim i wnosili naukę o czci słońca. Ta pełna mocy nauka wywarła wpływ na religie rzymskiej ludności. Jedną z uroczystości obchodzoną przez nich na wiosnę, było Święto Zmartwychwstania. Wyznawcy Chrześcijaństwa próbowali zrównać liczbę swoich świąt z liczbą świąt pogańskich, tak więc Święto Zmartwychwstania wprowadzili w tym samym dniu, w którym ludy wschodu czciły -Dzień Słońca – przy czym czcili oni nie dosłownie słońce, lecz prawdopodobnie świętowali na chwałę prawdziwego syna, Chrystusa. Zwyczaj ten wprowadzono w drugim wieku. Został on stworzony przez ludzi – Nie przez Boga! Nie ma na to żadnych podstaw w Jego Słowie, czyli w Biblii!

Wprowadzenie tego nowego święta w pogańską niedzielę było sukcesem. Pogańska ludność Rzymu zaczęła utożsamiać to święto ze swymi własnymi wiosennymi uroczystościami i wielu z nich przyjęło tę formę oddawania czci, sprawiającą wrażenie chrześcijańskiej. Kościół rzymski rósł szybko – lecz był wymieszany z pogaństwem! Tak zwany chrześcijański kościół zezwalał byłym ludom wschodnim zachować swe pogańskie zwyczaje i wiarę, jeżeli czyniły to w sposób wyglądający na chrześcijański, tylko po to, by zwiększyć liczbę swych wyznawców. To był kompromis a Bóg tego nie chce! Kiedy Konstantyn w 325r. n.e. został Cesarzem, przywódcy kościelni mogli wywrzeć na niego wpływ, by wydał zarządzenie zmuszające wszystkich w Cesarstwie Rzymskim do obchodzenia Święta Zmartwychwstania. Dzięki takiemu posunięciu pogańsko-chrześcijańska tradycja zaczęła się jeszcze szerzej rozprzestrzeniać.

W owym czasie Chrześcijanom zabroniono obchodzić nowotestamentowe Święto Paschy. Było ono bowiem określone jako „żydowskie”. Cesarstwo Rzymskie rozszerzało się coraz bardziej, a wraz z nim także jego pogańskie święta. Objęło to całą Europę Zachodnią. Gdy poganie zyskali wpływowe pozycje i zmienili nazwę „Święto Zmartwychwstania” na „Wielkanoc” wszędzie rozprzestrzenił się pogański zwyczaj szukania jajek, a zajączek wielkanocny był nadal symbolem płodności.

Jak dalece myli się Chrześcijaństwo i popada ponownie w Pogańskie Zwyczaje!

Być może niektórzy ludzie mówią: „Ja nie zwracam uwagi na Wielkanoc, ale jest to miłe dla dzieci; takie niewinne święto”.

Jeżeli uważamy, że jesteśmy chrześcijańskim narodem i Chrześcijanami, to powinniśmy wiedzieć co Bóg mówi do nas w Swoim Słowie:

„Gdy wytraci Pan, Bóg twój przed obliczem twoim te narody, do których ty wnijdziesz, abyś je posiadł i opanował i mieszkał w ziemi ich. Strzeż się abyś się nie usidlił idąc za nimi… ani się też pytaj na bogi ich mówiąc: Jako ci narodowie służyli bogom sowim, tak i ja też uczynię. Nie uczynisz tak Panu, Bogu twemu…” (5 MOJŻESZOWA 12 :29-31)

KTÓRĄ DROGĘ CHCESZ WYBRAĆ – CHCESZ BYĆ POSŁUSZNY BOGU, CZY LUDZIOM?

U Boga nie istnieje kompromis. Jego Słowo mówi upamiętaj się, daj się ochrzcić, a otrzymasz dar Ducha Świętego (ze znakiem mówienia w językach).

Udowodniono, że BIBLIA jest nieomylna, perfekcyjna i natchniona, jeżeli chodzi o następujące tematy: – Matematyka, Historia, Archeologia, Geologia, Geografia i inne.

Bóg ostrzega, że człowiek będzie osądzony przez każde Jego słowo: JANA 12:46-49.

Jest nam nakazane abyśmy nie zmieniali ani jednego słowa w Biblii (5 MOJŻESZOWA 4:2, JANA 10:35, OBJAWIENIE 22:18-21),

ALE CZYNIĄC to będziemy zbawieni poprzez cudowne znaki towarzyszące wszystkim wierzącym w Biblię Chrześcijanom (DZIEJE APOSTOLSKIE 2:37-39, JANA 3:1-7, MARKA 16:15-20).

Za: http://www.cai.org/pl

W roku 2019 Pascha zaczyna się 19.04, a kończy 26.04